Er viel veel te beleven en toch niet geschreven….
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Corine
31 Mei 2010 | Sri Lanka, Wattala
Ik was volgens mij gebleven net voor mijn trip naar Trincomalee. Het was een lange rit over verschillende soorten wegen, lekker geasfalteerd, maar ook hele rode stoffige en hobbelige zandwegen. De rit op zich duurde zo’n 7 uur en gelukkig is er in Sri Lanka altijd wat te zien dus ik heb me niet verveeld. Onderweg zijn we gestopt om curd te eten, dikke yoghurt gemaakt van de melk van waterbuffels en erg lekker en helaas ook vet.
Net voor we bij Trincomalee aankwamen hebben we de hotwells bezocht. Zeven waterbronnen met warm of bijna heet water. Het water zou in iedere bron verschillend van temperatuur moeten zijn, maar als je heet water over je heen giet met een emmertje en de buitentemperatuur is ook nog eens 36 graden, dan merk ik geen verschil in watertemperatuur. Om ervoor te zorgen dat je geneest van al je kwalen is het de bedoeling dat je bij iedere bron zeven keer je emmertje vult en het over je heen giet. Ik denk dus niet dat ik ga genezen want dat vond ik en te veel werk en veel te warm.
Rozemarie en ik vonden het lekkerder om door te rijden naar ons guesthouse aan het strand en heerlijk te drijven in de overdreven helderblauwe en enorm zoute zee. Zo zout dat je zonder enige moeite kon blijven drijven en ook zo zout dat als je eruit kwam en opdroogde, je het zout zo van je af kon wrijven. We hebben dus heerlijk nog een uurtje of anderhalf rondgedreven, daarna gegeten en vervolgens op het strand zitten kletsen. Lekker als het zolang warm blijft.
Maandagochtend zijn we na een ochtendduik met een bootje naar Pigeoneiland gegaan. Hier kun je fantastisch snorkelen en ik heb er prachtig koraal in allerlei kleuren gezien en even zo mooie vissen. Gekke gewaarwording ook dat is Sri Lanka; een land met veel verschillende gezichten en soorten natuur. De ene keer zit je in de bergen en heb je het koud, de volgende dag zit je in het hete en natte Colombo en weer later lig je in een stralende zon aan het strand.
Omdat we tijdens het snorkelen maar twee uur in de zee hadden gedobberd zijn we ’s middags ook nog lekker gaan zwemmen en ’s avonds bij een vijfsterren hotel in de buurt. Ik heb echt heerlijke kingprawns op, alleen een beetje teveel, maar het was ook zonde om ze te laten liggen.
Dinsdag vertrokken we na onze ochtendduik richting een Hindutempel boven op een berg. We passeerden hierbij een fort dat dateert uit de Nederlandse tijd; ja, wij hebben ook in Sri Lanka gezeten, evenals de Potugesen en de Engelsen. Bij de tempel zijn we getekend met as en het zou dus wel goed komen met ons die dag. Echter tijdens onze rit naar de volgende plaats ging Gerard ineens op de rem. Wat bleek er stak een cobra (ja die van de slangen) over en hij had hem geraakt. Het zag er niet heel smakelijk uit en het dier leefde nog half. Wij dachten dat het slim zou zijn om hem in het water te gooien zodat hij uit zijn lijden zou worden verlost, maar Gerard en twee agenten vonden dat hij de struiken in moest. Dus heeft Gerard met een hele lang stok (hij blijft namelijk gevaarlijk) de cobra opgepakt en in de struiken gegooid. Na dit incident ging de radio uit en was hij erg stil, ik had zo’n vermoeden dat het hier mee te maken had en toen zei hij dat dit hem nog nooit eerder gebeurd was en het hield hem echt bezig. Later bij een fruitstalletje langs de weg zou blijken waarom…
Wij aten lekker verse watermeloen en toen kocht Gerard vier limoenen en ging deze voor de wielen van zijn auto leggen. Wat bleek hij zou ze plat rijden en op deze manier de eventuele kwade invloed van de Cobra verdrijven. Ja en dan mag je natuurlijk niet lachen… Wij deden hiervoor erg ons best en het lukte aardig tot Gerard zei dat de auto niet meer startte…. Hij had ons mooi tuk, het was een grapje en lachen dat deden we smakelijk.
Aangekomen bij een guesthouse wat erg mooi lag tussen de rijstvelden, bleek dat ze daar niet echt veel rekening hadden gehouden met het feit dat er gasten zouden komen en dus vertrokken we na enig overleg naar een andere plek van dezelfde eigenaar. Er was niets teveel gezegd over hoe mooi het was, hier keken we uit over een meer waar je kon zwemmen en waar olifanten komen drinken.
En wat eten betreft er was die avond een feestje voor mannen van de bank en wij mochten mee barbecueën. Het waren allemaal jonge jongens en wij vroegen ons af of er geen vrouwen bij de bank werkten. Er werken wel vrouwen, maar als er ’s avonds een personeelsfeestje is mogen zij niet mee. Zij mogen alleen naar personeelsfeestjes die georganiseerd worden overdag en waar je ook je gezin mag meenemen. Het feestje was er niet minder gezellig om, de heren gedroegen zich prima en voorzagen ons ook nog van livemuziek.
Woensdagochtend vertrokken we om 7.30 uur per kano het meer op om naar de olifanten te gaan zoeken. Wij dachten dat we gevaren zouden worden, maar niets was minder waar, wij moesten zelf ook om de beurt peddelen. Kunststof peddels die lichtgewicht zijn, zijn daar nog niet uitgevonden dus mijn armspieren zijn met een zware houten peddel nu aardig getraind. Gelukkig was het niet voor niets en hebben we meerdere olifanten in het wild gezien, waarvan een op ongeveer vijf meter afstand terwijl hij aan het badderen was.
Deze dag zou ook een lange rit gaan worden en dus gingen we na de olifanten meteen op pad. We zijn gaan kijken bij de Wedda’s, de originele bevolking van Sri Lanka, zij hebben een plaats in de bush waar zij laten zien wat ze doen en deden en we hebben genoten van hun dans en jacht. We mochten zelf ook nog boogschieten en daarna nog een heerlijk kruidendrankje drinken.
Om 12 uur zaten we in de auto op weg naar huis, een rit die in ieder geval zeven uur zou gaan duren. Voor ons duurde het wel elf uur, maar zoals ik al eerder schreef er valt veel te zien dus je verveelt je niet echt. En zeker niet als je dan onderweg nog een keer twee wilde olifanten met een jong ziet lopen, dat blijft prachtig!
Moe maar tevreden van de trip kwamen we om elf uur thuis en zijn meteen gaan slapen.
Donderdag was het de dag van de volle maan, Wessak en werden alle lampionnen opgehangen met daarin van kleur veranderende lampjes. Op Poyaday (volle maan) gaan we meestal met de akka’s naar de tempel en zo ook vandaag. We gingen naar Kalaniatempel en het was er onbeschrijfelijk druk en bijna iedereen in het wit gekleed, mooi om te zien. Ik ben niet het hele rondje meegelopen omdat Rukmani mee was en zij niet mee kon lopen vanwege het feit dat ze in een rolstoel zit. Ik heb haar gezelschap gehouden en al snel werd het heel gezellig omdat we nogal een leuke combinatie bleken te zijn. Ik wit, zij in een rolstoel en dus hadden we snel veel nieuwsgierige kindjes om ons heen en als zo’n witte dan ook nog wat in het Singalees kan communiceren.. wordt het helemaal leuk en willen we allemaal wel op de foto.
Na de tempel zijn we ’s avonds ook nog naar Colombo gegaan om de lichtjes te gaan bekijken. We hebben hiervoor eerst twee uur in de file gestaan op een stukje van 10 kilometer om vervolgens tussen een enorme mensenmassa iets te zien van de lampionnenwedstrijd. Wel grappig, maar ik doe toch liever de lichtjesroute in Eindhoven. De akka’s genoten wel en dus werd het een hele late avond en waren we om een uur thuis.
Vrijdag mijn laatste dag, zou een gezellige dag worden, met wat afscheid nemen, taart trakteren en wat knuffelen met de kids. Helaas kreeg deze dag rond vier uur een vervelende wending. Ik liep terug naar mijn kamer toen ik geroepen werd door Theresa. Het klonk nogal als vraag om acute hulp, dus ik er heen. Wat bleek een van de kinderen was na een hap eten gestopt met ademen en keek erg vreemd uit zijn ogen. Ze hadden hem op zijn buik liggen en klopte hem op zijn rug, maar hij ging niet proesten, ik heb hem toen overgepakt en de Heimlich toegepast. Hierop ademde hij weer een keer, maar er kwam geen eten terug. Zijn hart klopte nog, maar geen ademhaling… En dan weer een keertje wel, het leek een jongetje in doodsstrijd. Maar daar maar even niet te lang bij stil staan en handelen, maar wat is het protocol? En wat is beter voor deze kinderen? Rozemarie kwam helpen en we controleerde of hij nog een pijnreflex had, dit was maar zeer minimaal en ook op een lampje in zijn ogen reageerde hij niet met een pupilreflex. Minuten leken inmiddels uren te duren en ondertussen gebeurde er eigenlijk niets. R werd besloten om naar de dokter te gaan, maar niet voordat ze hem eerst nog op zijn kop hadden gehouden en geschud, het doel…..???
Bij het wachten op de auto lag hij op een mat, zijn vingernagels waren al paars en wij konden inmiddels ook geen hartslag meer ontdekken….. Ze zijn toch vertrokken naar het ziekenhuis en hier trokken ze helaas dezelfde conclusie. Theresa en Jooty kwamen dus terug zonder het jongetje.
Nu was het trieste dat deze jongen pas een paar weken op Prithi was. Ik weet niet of ik dat al eerder had geschreven, maar zijn moeder was weggelopen en daarna had zijn vader hem proberen te wurgen….. Vader is opgepakt door de politie en het jongetje kwam via het ziekenhuis op Prithi. Hij heeft hier helaas niet lang mogen zijn en hij was pas een jaar of zes. Dit blijven toch dingen die onnatuurlijk zijn. Mijn gevoel was hierdoor ook heel gek en dus dubbel. Was het nu goed voor hem, ook al was het nog maar een kind of niet? We hebben er in ieder geval met een aantal van de akka’s nog over nagepraat in ieder geval om ook duidelijk te maken dat het niets met het eten geven te maken had, maar dat het gewoon pure toeval was dat zijn lichaam het op dat moment opgaf. Maar dat biedt natuurlijk maar een heel klein beetje troost als jij denkt dat je de schuldige bent.
Vanochtend was het gelukkig weer wat beter met Theresa en was ze zich toch bewust dat het niet haar fout was, gelukkig maar….
Na een kopje thee en iedereen gedag zeggen vanochtend vertrokken en voor het eerst dit jaar voelt het goed om naar huis te gaan en heb ik niet het idee dat ik meteen weer terug moet. Het was een goed besluit om nu voor twee maanden te gaan en er meer vakantie van te maken en alles in mij leven een plaatsje te geven.
Ik ga de komende twee dagen eerst genieten van mijn liefde en mijn vlinders en ga morgen met veel zin starten bij de Twern. Ik ben gelukkig en ga daar enorm van genieten.
Ik zal ook nog een stukje plaatsen wat ik heb geschreven over wat Prithi voor mij betekent, vond het zelf best mooi en wil het graag met jullie delen.
Lieve groet,
Corine
Net voor we bij Trincomalee aankwamen hebben we de hotwells bezocht. Zeven waterbronnen met warm of bijna heet water. Het water zou in iedere bron verschillend van temperatuur moeten zijn, maar als je heet water over je heen giet met een emmertje en de buitentemperatuur is ook nog eens 36 graden, dan merk ik geen verschil in watertemperatuur. Om ervoor te zorgen dat je geneest van al je kwalen is het de bedoeling dat je bij iedere bron zeven keer je emmertje vult en het over je heen giet. Ik denk dus niet dat ik ga genezen want dat vond ik en te veel werk en veel te warm.
Rozemarie en ik vonden het lekkerder om door te rijden naar ons guesthouse aan het strand en heerlijk te drijven in de overdreven helderblauwe en enorm zoute zee. Zo zout dat je zonder enige moeite kon blijven drijven en ook zo zout dat als je eruit kwam en opdroogde, je het zout zo van je af kon wrijven. We hebben dus heerlijk nog een uurtje of anderhalf rondgedreven, daarna gegeten en vervolgens op het strand zitten kletsen. Lekker als het zolang warm blijft.
Maandagochtend zijn we na een ochtendduik met een bootje naar Pigeoneiland gegaan. Hier kun je fantastisch snorkelen en ik heb er prachtig koraal in allerlei kleuren gezien en even zo mooie vissen. Gekke gewaarwording ook dat is Sri Lanka; een land met veel verschillende gezichten en soorten natuur. De ene keer zit je in de bergen en heb je het koud, de volgende dag zit je in het hete en natte Colombo en weer later lig je in een stralende zon aan het strand.
Omdat we tijdens het snorkelen maar twee uur in de zee hadden gedobberd zijn we ’s middags ook nog lekker gaan zwemmen en ’s avonds bij een vijfsterren hotel in de buurt. Ik heb echt heerlijke kingprawns op, alleen een beetje teveel, maar het was ook zonde om ze te laten liggen.
Dinsdag vertrokken we na onze ochtendduik richting een Hindutempel boven op een berg. We passeerden hierbij een fort dat dateert uit de Nederlandse tijd; ja, wij hebben ook in Sri Lanka gezeten, evenals de Potugesen en de Engelsen. Bij de tempel zijn we getekend met as en het zou dus wel goed komen met ons die dag. Echter tijdens onze rit naar de volgende plaats ging Gerard ineens op de rem. Wat bleek er stak een cobra (ja die van de slangen) over en hij had hem geraakt. Het zag er niet heel smakelijk uit en het dier leefde nog half. Wij dachten dat het slim zou zijn om hem in het water te gooien zodat hij uit zijn lijden zou worden verlost, maar Gerard en twee agenten vonden dat hij de struiken in moest. Dus heeft Gerard met een hele lang stok (hij blijft namelijk gevaarlijk) de cobra opgepakt en in de struiken gegooid. Na dit incident ging de radio uit en was hij erg stil, ik had zo’n vermoeden dat het hier mee te maken had en toen zei hij dat dit hem nog nooit eerder gebeurd was en het hield hem echt bezig. Later bij een fruitstalletje langs de weg zou blijken waarom…
Wij aten lekker verse watermeloen en toen kocht Gerard vier limoenen en ging deze voor de wielen van zijn auto leggen. Wat bleek hij zou ze plat rijden en op deze manier de eventuele kwade invloed van de Cobra verdrijven. Ja en dan mag je natuurlijk niet lachen… Wij deden hiervoor erg ons best en het lukte aardig tot Gerard zei dat de auto niet meer startte…. Hij had ons mooi tuk, het was een grapje en lachen dat deden we smakelijk.
Aangekomen bij een guesthouse wat erg mooi lag tussen de rijstvelden, bleek dat ze daar niet echt veel rekening hadden gehouden met het feit dat er gasten zouden komen en dus vertrokken we na enig overleg naar een andere plek van dezelfde eigenaar. Er was niets teveel gezegd over hoe mooi het was, hier keken we uit over een meer waar je kon zwemmen en waar olifanten komen drinken.
En wat eten betreft er was die avond een feestje voor mannen van de bank en wij mochten mee barbecueën. Het waren allemaal jonge jongens en wij vroegen ons af of er geen vrouwen bij de bank werkten. Er werken wel vrouwen, maar als er ’s avonds een personeelsfeestje is mogen zij niet mee. Zij mogen alleen naar personeelsfeestjes die georganiseerd worden overdag en waar je ook je gezin mag meenemen. Het feestje was er niet minder gezellig om, de heren gedroegen zich prima en voorzagen ons ook nog van livemuziek.
Woensdagochtend vertrokken we om 7.30 uur per kano het meer op om naar de olifanten te gaan zoeken. Wij dachten dat we gevaren zouden worden, maar niets was minder waar, wij moesten zelf ook om de beurt peddelen. Kunststof peddels die lichtgewicht zijn, zijn daar nog niet uitgevonden dus mijn armspieren zijn met een zware houten peddel nu aardig getraind. Gelukkig was het niet voor niets en hebben we meerdere olifanten in het wild gezien, waarvan een op ongeveer vijf meter afstand terwijl hij aan het badderen was.
Deze dag zou ook een lange rit gaan worden en dus gingen we na de olifanten meteen op pad. We zijn gaan kijken bij de Wedda’s, de originele bevolking van Sri Lanka, zij hebben een plaats in de bush waar zij laten zien wat ze doen en deden en we hebben genoten van hun dans en jacht. We mochten zelf ook nog boogschieten en daarna nog een heerlijk kruidendrankje drinken.
Om 12 uur zaten we in de auto op weg naar huis, een rit die in ieder geval zeven uur zou gaan duren. Voor ons duurde het wel elf uur, maar zoals ik al eerder schreef er valt veel te zien dus je verveelt je niet echt. En zeker niet als je dan onderweg nog een keer twee wilde olifanten met een jong ziet lopen, dat blijft prachtig!
Moe maar tevreden van de trip kwamen we om elf uur thuis en zijn meteen gaan slapen.
Donderdag was het de dag van de volle maan, Wessak en werden alle lampionnen opgehangen met daarin van kleur veranderende lampjes. Op Poyaday (volle maan) gaan we meestal met de akka’s naar de tempel en zo ook vandaag. We gingen naar Kalaniatempel en het was er onbeschrijfelijk druk en bijna iedereen in het wit gekleed, mooi om te zien. Ik ben niet het hele rondje meegelopen omdat Rukmani mee was en zij niet mee kon lopen vanwege het feit dat ze in een rolstoel zit. Ik heb haar gezelschap gehouden en al snel werd het heel gezellig omdat we nogal een leuke combinatie bleken te zijn. Ik wit, zij in een rolstoel en dus hadden we snel veel nieuwsgierige kindjes om ons heen en als zo’n witte dan ook nog wat in het Singalees kan communiceren.. wordt het helemaal leuk en willen we allemaal wel op de foto.
Na de tempel zijn we ’s avonds ook nog naar Colombo gegaan om de lichtjes te gaan bekijken. We hebben hiervoor eerst twee uur in de file gestaan op een stukje van 10 kilometer om vervolgens tussen een enorme mensenmassa iets te zien van de lampionnenwedstrijd. Wel grappig, maar ik doe toch liever de lichtjesroute in Eindhoven. De akka’s genoten wel en dus werd het een hele late avond en waren we om een uur thuis.
Vrijdag mijn laatste dag, zou een gezellige dag worden, met wat afscheid nemen, taart trakteren en wat knuffelen met de kids. Helaas kreeg deze dag rond vier uur een vervelende wending. Ik liep terug naar mijn kamer toen ik geroepen werd door Theresa. Het klonk nogal als vraag om acute hulp, dus ik er heen. Wat bleek een van de kinderen was na een hap eten gestopt met ademen en keek erg vreemd uit zijn ogen. Ze hadden hem op zijn buik liggen en klopte hem op zijn rug, maar hij ging niet proesten, ik heb hem toen overgepakt en de Heimlich toegepast. Hierop ademde hij weer een keer, maar er kwam geen eten terug. Zijn hart klopte nog, maar geen ademhaling… En dan weer een keertje wel, het leek een jongetje in doodsstrijd. Maar daar maar even niet te lang bij stil staan en handelen, maar wat is het protocol? En wat is beter voor deze kinderen? Rozemarie kwam helpen en we controleerde of hij nog een pijnreflex had, dit was maar zeer minimaal en ook op een lampje in zijn ogen reageerde hij niet met een pupilreflex. Minuten leken inmiddels uren te duren en ondertussen gebeurde er eigenlijk niets. R werd besloten om naar de dokter te gaan, maar niet voordat ze hem eerst nog op zijn kop hadden gehouden en geschud, het doel…..???
Bij het wachten op de auto lag hij op een mat, zijn vingernagels waren al paars en wij konden inmiddels ook geen hartslag meer ontdekken….. Ze zijn toch vertrokken naar het ziekenhuis en hier trokken ze helaas dezelfde conclusie. Theresa en Jooty kwamen dus terug zonder het jongetje.
Nu was het trieste dat deze jongen pas een paar weken op Prithi was. Ik weet niet of ik dat al eerder had geschreven, maar zijn moeder was weggelopen en daarna had zijn vader hem proberen te wurgen….. Vader is opgepakt door de politie en het jongetje kwam via het ziekenhuis op Prithi. Hij heeft hier helaas niet lang mogen zijn en hij was pas een jaar of zes. Dit blijven toch dingen die onnatuurlijk zijn. Mijn gevoel was hierdoor ook heel gek en dus dubbel. Was het nu goed voor hem, ook al was het nog maar een kind of niet? We hebben er in ieder geval met een aantal van de akka’s nog over nagepraat in ieder geval om ook duidelijk te maken dat het niets met het eten geven te maken had, maar dat het gewoon pure toeval was dat zijn lichaam het op dat moment opgaf. Maar dat biedt natuurlijk maar een heel klein beetje troost als jij denkt dat je de schuldige bent.
Vanochtend was het gelukkig weer wat beter met Theresa en was ze zich toch bewust dat het niet haar fout was, gelukkig maar….
Na een kopje thee en iedereen gedag zeggen vanochtend vertrokken en voor het eerst dit jaar voelt het goed om naar huis te gaan en heb ik niet het idee dat ik meteen weer terug moet. Het was een goed besluit om nu voor twee maanden te gaan en er meer vakantie van te maken en alles in mij leven een plaatsje te geven.
Ik ga de komende twee dagen eerst genieten van mijn liefde en mijn vlinders en ga morgen met veel zin starten bij de Twern. Ik ben gelukkig en ga daar enorm van genieten.
Ik zal ook nog een stukje plaatsen wat ik heb geschreven over wat Prithi voor mij betekent, vond het zelf best mooi en wil het graag met jullie delen.
Lieve groet,
Corine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
