Bergen levenservaring....

When do you come back? And you are coming back is it? Zijn de meest gestelde vragen van de afgelopen dagen.
Iedere keer denk ik in het begin weer even dat het de laatste keer is, maar hoe kan dat nu? Ik ga vrijwillig en mag daarom moeite hebben met afscheid nemen en het niet los kunnen laten. Als ik namelijk vanochtend van iedereen afscheid neem en van Senura in het bijzonder, dan zou ik er het liefst een paar mee willen nemen. Niet omdat ze het niet goed hebben, maar gewoon omdat er soms kindjes bij zijn die echt je hart stelen! En Senura is er zo een...het begon drie jaar geleden toen hij heel erg aan het huilen was door de hoge koorts die hij had. Ik heb hem toen in een zitzak bij me gepakt met zijn hoofdje op mijn borst zodat hij door het kloppen van mijn hart rustig zou worden, nou daar is het fout gegaan..ik heb met hem zo wel drie uur gezeten, want steeds als ik hem in zijn bedje wilde leggen begon hij weer. Nu nog steeds als ik kom legt hij meteen zijn hoofd tegen mijn borst en kan zo uren zitten. Er is wel enig verschil met drie jaar geleden, nu maakt hij geluiden, klakt met zijn tong, lacht naar je omdat hij je herkent en als je bijvoorbeeld met hem gaat neuzen en je stopt probeert hij het zelf bij jou. Hij is zo gegroeid en hij is een van de weinige kindjes waarvan ik denk dat er meer ontwikkeling zou kunnen zijn als hij in Nederland zou wonen... Als ik dit schrijf doet het me ook denken aan Shantini , Daham en Maweetha.
Shantini was echt mijn meisje, gebracht vanuit de goot en uren met me in de zitzak gezeten om haar tot rust te brengen..blind en dan van een rumoerige stad als Colombo ergens anders gebracht worden met allemaal vreemde stemmen, mensen die je eten willen geven en een longontsteking...
Daham, een jongetje met een enorm waterhoofd, de helft van een tweeling, supervrolijk, het zwembad en de zitzak omdat hij het eigenlijk niet meer fijn vond om opgepakt te worden vanwege zijn enorme zware hoofd, maar genieten en grapjes maken kon hij wel. Stiekem in je hand knijpen of gauw bij je haren pakken als je hem knuffelde en dan lachen....
En Maweetha een mannetje van zes weken toen ik kwam met een lijfje zo groot als mijn hand en een hoofd dat in zes weken uitgroeide tot wel een doorsnede van 60 centimeter... Niemand die hem durfde op te pakken, maar ook zo'n jongetje verdient een knuffel, dus maar weer die zitzak en uren zitten..
Alledrie zijn ze er niet meer evenals een aantal anderen en ik weet dat het voor hen vaak beter is, maar afscheid nemen van een kindje blijft onnatuurlijk.
Bij zo'n afscheidsrondje als vanochtend, speelt onbewust daarom ook wel de vraag mee: " Ben jij er de volgende keer nog als ik weer kom?"
Maar goed mijn vorige verslag had als titel iets met emoties dus op naar iets vrolijkers.
Woensdag ben ik met de trein vanaf Manon terug gegaan naar Prithi waar een aantal kinderen van de trip ook waren, wat een hoop gegil, gelach en blijde gezichten opleverde. In de middag een beetje aangerommeld, thee rond gebracht en gespeeld, geknuffeld en veel was gevouwen. 'S Avonds bij vrienden gegeten, waarvan de helft van de familie in Sri Lanka woont en de helft in Nederland en nu was toevallig een gedeelte van de Nederlandse delegatie er ook. Best fijn om lekker even te kletsen en mijn ervaringen te delen met mensen die begrijpen dat dit veel gevoelens bij je los kan maken. Sri Lankanen zijn dan toch meer van doorgaan wat natuurlijk ook moet, maar over je gevoel praten hoort daar bij hen vaak niet bij...
Donderdag heerlijk ouderwets met Manon geshopt in Colombo waarbij we een tuk tuk driver hadden die geen heg of steg wist, maar gelukkig zijn we er vaker geweest en konden we zelf wel vertellen waar hij heen moest. Op Galleroad reed hij over een steentje met als gevolg een fluitend geluid uit zijn band, lek dus. Band verwisselen en verder maar, tenminste dat dachten wij, want binnen twintig meter was ook zijn reserveband lek. Toen ik goed keek zag ik dat er geen profiel zat op al zijn banden, samen met het feit dat hij natuurlijk maar een reservewiel had, hebben we eieren voor ons geld gekozen en hebben hem betaald voor zijn diensten en zijn met een ander verder gegaan. Bijkomend voordeel; hij wist ook overal de weg.
Op Prithi terug gekomen met Mary geoefend om weer te lopen na een hersenbloeding. Zij was vroeger een nangi (client die ook in verzorging helpt) maar is nu helemaal afhankelijk. Ze moet weer leren vertrouwen. Zichzelf en op een speelse manier met haar geoefend, waarbij ze de belofte maakte dat ze volgende keer als ik kom met rollator weer kan lopen. Mijn tegenbelofte een middagje samen winkelen als het zo is en voor nu samen een blokje wandelen in de rolstoel. Weer iemand zijn dag goed gemaakt, wat zit het soms toch in kleine dingen!
Gisteren wat theebezoekjes afgelegd en daarna drie uur aan het zwembad gelegen, genieten van de zon en een beetje uitrusten van best vermoeiende twee weken. Eigenlijk veel meer gedaan dat in de tijd paste, maar het is gelukt zoals altijd. En om de tijd nog echt vol te maken met de jongerenvan Cotagala en Asokapura die nu op Prithi aan het werk zijn naar de Mac Donalds geweest om te zorgen dat ook zij een beloning kregen voor hun inzet! Als je dan toch met het busje gaat kun je hem net zo goed vol laden, dus ook nog zeven kleine kids meegenomen en genoten en niet te vergeten weer geïntegreerd met de medemens.
Het was weer een hele bijzonder thuiskomen in Sri Lanka en goed voor mezelf en mijn eigenwaarde. Even helemaal voor anderen gaan zonder daarbij jezelf uit het oog te verliezen en weer wat levenservaring toe te voegen aan mijn rugzak!
Overigens had ik dit natuurlijk niet zonder jullie steun gekund en daarvoor heel erg veel super bedankt! Ook namens de kinderen en staf, ze hebben me sinds de trip iedere dag gebeld om te zeggen hoe leuk het was en dank je wel te zeggen... Ik hoop dat ik een volgende keer weer op jullie mag rekenen en als er iemand inmiddels de behoefte voelt om een keer mee te gaan...jullie zijn welkom!

Nu in het vliegtuig van Dubai naar Dusseldorf waar ik opgewacht zal worden door mijn lief en mijn grootste neef die daar samen een middagje vliegtuigen spotten zijn.....en mij vast ook bijzonder laten thuiskomen!

Corine