Even iets voor mezelf.

Een heerlijke ayurvedische massage en dat betekent erg relaxen en baden in liters olie. Het was heerlijk en ik glibberde aan alle kanten en dan weer in je kleren met die vette boel. Je moet de olie namelijk een aantal uren laten zitten omdat het erg goed is voor je huid en je gezondheid. Nu heb ik dus een vette broek een bruin gekleurde BH en ....
een heerlijk ontspannen gevoel.
De masseuse zei dat ik n eenaantal uur een warme douche moest nemen omdat dit het beste is. Alleen is het hier niet zo dat we warm kunnen douchen iedere dag. Meestal is het gewoon een koude douche (denk maar niet dat het vervelend is, want waar staan jullie met je hittegolf het liefste onder nu?) maar vandaag was het me gegeven een heerlijk warme douche.
Vanochtend wilde ik aan mijn ruimte verder gaan, maar ik kreeg de vraag of ik met een aantal van de kleine kinderen mee naar buiten wilde gaan. We gingen een eindje rijden. Natuurlijk wil ik dan mee je weet nooit wat je nog ziet of wat voor ervaring je opdoet. We zaten net in de bus toen besloten werd dat er nog meer kinderen mee konden omdat we toch plaats genoeg hadden. Dus zo gezegd zo gedaan. Wij lekker rijden en wat bleek het uitstapje ging naar zoiets als wat ze bij ons het consultatiebureau noemen. Alleen dan wat primitiever. Dus ik met een kindeje van 9 maanden op mijn arm met zijn gegevens naar binnen en kon aansluiten bij de ongeveer 100 anderen die daar waren. En natuurlijk had ik weer bekijks. Maar ook het voordeel dat we geloof ik samen met mijn twee collega's voor mochten omdat ik wit was. Nou dat zie ik dan maar als een beloning voor al dat gestaar. Het was daarbinnen namelijk wel 40 graden had ik het idee. Bij de verpleegkundige kreeg mijn kindje eerst een aantal druppels vitaminen en daarna een spuit in zijn rechterbeen. Ik vond het nogal een grote naald voor zo'n beentje en dus moest hij enorm huilen. Helaas voor hem want ik moest als enige van ons drie nog een half uur wachten en toen moest er ook nog een in zijn linkerbeen.
Ik kon er ook wel van huilen, de zuster keek namelijk er niet eens vriendelijk bij en verwachtte wel dat we nog naar haar lachten toen we weg gingen. Nou ik kon nog wel een glimlach geven maar mijn kleintje niet meer.
Anderhalf uur verder waren we inmiddels en de andere kinderen zaten nog in het busje en ook nog steeds blij dus die hadden het in ieder geval naar hun zin.
Vanmiddag dus de massage en daarna nog een beetje aangeklust.
Ik zou eigenlijk nog vertellen van de training gisteren van Dulangenie, maar heel bijonder was het niet. Ik moest helpen met de oefeningen doen dus kletsnat van het zweet want wie gaat er nu in de volle zon van 14 uur tot 16 uur atletiektraining doen en dan had ik ook nog de pech dat ze hoogspringen doet en we dus ongeveer 40 keer trapje op trapje af zijn gegaan om te oefenen. Ze mag in ieder geval 7 september voor 10 dagen naar Japan naar de special games (zoiets als paralympics maar dan voor Azië.
Dus ik ga toch nog maar even op pad voor goede schoenen voor haar, wat ze nu heeft is drie keer niks en dat vinden ze hier ook. Ik kan er nog wel een keer 10 euro tegenaan gooien toch?
Nog steeds geen post, dus geen foto's maar hoe dan ook zaterdagavond voor mij komen er zeker foto's. Manon is dan hier en het kan met haar toestel.

Iberai (ofwel klaar)