Weer een fantastische dag..
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Corine
09 Januari 2010 | Sri Lanka, Wattala
Op Cotagala en Asokapura. Gisteren zijn we daar heen gegaan omdat het die dag parentsmeeting was. Alle kinderen komen dan terug na de kerstvakantie en er is een gesprek met de ouders. Ik ben in de tussentijd van Cotagala bovenop de berg naar Asokapura, lager op de berg gelopen. Daarheen is altijd redelijk te doen, maar als je terug gaat is het als of je een douche genomen hebt. Maar vooruit je mag je dan ook als Jane in de jungle wagen en er zijn altijd weer nieuwe dingen te zien. Ik ben daar graag en kan uren kijken. Het mooie is dat ik hier steeds in een andere periode ben en ondanks dat ze hier niet net als wij seizoenen hebben, verandert er toch steeds iets in de natuur. Zo heeft het de afgelopen tijd heel veel geregend en dus is de pad slecht te begaan, maar er zijn ook overal mooie natuurlijke beekjes en watervalletjes ontstaan. En je hoor dus niets anders dan je eigen ademhaling, vogels en kabbelend water. Ik kan daar wel uren blijven...
Op Asokapura heb ik gezien hoe ze bezig waren met het maken van de houten lepels en ook met de schouderbanden voor tassen. Dat komt goed uit, want straks heb ik een afspraak met de manager van Barefoot en die verkopen die tassen. Ik wil met hem in gesprek om te kijken of we niet meer voor elkaar kunnen betekenen en aan de telfoon was hij heel enthousiast om me te ontmoeten. Ben benieuwd..
Grappig is dat ik met hem een afspraak wilde maken en dat hij toen zei dat hij een probleem had, ik dacht geen tijd, maar wat bleek hij leeft zonder agenda. Toen ik hem vanochtend belde zat hij bij de tandarts, maar had geen afspraak dus hij smst me wanneer hij klaar is. Geen idee hoe lang dat duurt, maar geduld is een schone zaak en hier heb ik ook tien keer zoveel geduld als thuis.
Afgelopen vrijdag ben ik trouwens niet mee gegaan naar de begrafenis, ik wilde wel graag, maar Pushpa vroeg me om hier te blijven. Normaal zegt ze altijd dat ik mee moet gaan, maar nu was het een serieuze vraag om te blijven. De reden was echter niet zo leuk, er lag een van de kinderen op sterven. Het was een meisje met een enorm watehoofd (zie foto vorige reis).
Ze was bang dat ze dood zou gaan en iedereen die hier bleef had nog nooit een dood kindje gezien. En jij wel en dus kun je me helpen als het doodgaat. Van de ene kant voel je dat als een compliment, maar tevens zet het je weer met twee benen op de grond. Het leven kan soms maar een half jaar duren en wat ben je dan blij of verdrietig? Een kind dat doodgaat klopt niet, maar als je weet dat het eigenlijk beter is dan stilt dat het verdriet. Madushani ging niet op vrijdag dood, maar lag zaterdagochtend dood in haar bedje en toch heb je dan om zes uur in de ochtend even iets van ..... Ik weet het eigenlijk niet te verwoorden, maar onnatuurlijk blijft het. Ik kan er niet om huilen, dat moet je hier ook niet willen, afstand bewaren dat is de kunst...
Het meisje is gisteren ook al begraven, maar dat was dus toen ik op Cotagala was.
Zo sta je dus in de ochtend aan zo'n bedje en zo hangen de kinderen in je nek en hebben het nog steeds over de trip naar Leisureworld in 2008.
Mijn emoties gaan dan weer van links naar rechts en dat niet gestructureerd.
Net als het verkeer hier. Op weg terug hebben we in de auto nog eens wat vergelijken gemaakt tussen ons leven en dat hier en zo ook over de regels in het verkeer. Grappig en tevens heel leerzaam, je vraagt je af waarom wij zoveel regeltjes hebben, want zonder regels en een claxon kom je ook heel ver...
Ik kan natuurlijk nog uren vertellen, maar dan kom ik toch weer uit bij het feit dat je gewoonn eens naar een land als dit moet gaan om te beseffen hoe rijk je bent ook al heb je geen geld....
Op Asokapura heb ik gezien hoe ze bezig waren met het maken van de houten lepels en ook met de schouderbanden voor tassen. Dat komt goed uit, want straks heb ik een afspraak met de manager van Barefoot en die verkopen die tassen. Ik wil met hem in gesprek om te kijken of we niet meer voor elkaar kunnen betekenen en aan de telfoon was hij heel enthousiast om me te ontmoeten. Ben benieuwd..
Grappig is dat ik met hem een afspraak wilde maken en dat hij toen zei dat hij een probleem had, ik dacht geen tijd, maar wat bleek hij leeft zonder agenda. Toen ik hem vanochtend belde zat hij bij de tandarts, maar had geen afspraak dus hij smst me wanneer hij klaar is. Geen idee hoe lang dat duurt, maar geduld is een schone zaak en hier heb ik ook tien keer zoveel geduld als thuis.
Afgelopen vrijdag ben ik trouwens niet mee gegaan naar de begrafenis, ik wilde wel graag, maar Pushpa vroeg me om hier te blijven. Normaal zegt ze altijd dat ik mee moet gaan, maar nu was het een serieuze vraag om te blijven. De reden was echter niet zo leuk, er lag een van de kinderen op sterven. Het was een meisje met een enorm watehoofd (zie foto vorige reis).
Ze was bang dat ze dood zou gaan en iedereen die hier bleef had nog nooit een dood kindje gezien. En jij wel en dus kun je me helpen als het doodgaat. Van de ene kant voel je dat als een compliment, maar tevens zet het je weer met twee benen op de grond. Het leven kan soms maar een half jaar duren en wat ben je dan blij of verdrietig? Een kind dat doodgaat klopt niet, maar als je weet dat het eigenlijk beter is dan stilt dat het verdriet. Madushani ging niet op vrijdag dood, maar lag zaterdagochtend dood in haar bedje en toch heb je dan om zes uur in de ochtend even iets van ..... Ik weet het eigenlijk niet te verwoorden, maar onnatuurlijk blijft het. Ik kan er niet om huilen, dat moet je hier ook niet willen, afstand bewaren dat is de kunst...
Het meisje is gisteren ook al begraven, maar dat was dus toen ik op Cotagala was.
Zo sta je dus in de ochtend aan zo'n bedje en zo hangen de kinderen in je nek en hebben het nog steeds over de trip naar Leisureworld in 2008.
Mijn emoties gaan dan weer van links naar rechts en dat niet gestructureerd.
Net als het verkeer hier. Op weg terug hebben we in de auto nog eens wat vergelijken gemaakt tussen ons leven en dat hier en zo ook over de regels in het verkeer. Grappig en tevens heel leerzaam, je vraagt je af waarom wij zoveel regeltjes hebben, want zonder regels en een claxon kom je ook heel ver...
Ik kan natuurlijk nog uren vertellen, maar dan kom ik toch weer uit bij het feit dat je gewoonn eens naar een land als dit moet gaan om te beseffen hoe rijk je bent ook al heb je geen geld....
-
09 Januari 2010 - 11:02
Sanne:
Hey Corine,
Iedere dag in Sri Lanka is weer een avontuur he. Als ik je verhalen lees, waan ik me weer in SL. Nog maar 8,5 maandjes wachten.... -
09 Januari 2010 - 13:16
Betty:
hoi corine
het is wel leuk steeds te lezen waarje bent en wat je daar allemaal doet
maar van zo,n kindje is dat weer wat minder goed dat je daar goed mee omkunt gaan anders is het daar geen leven denk ik
het temperatuurtussen hier en daar is 40 graden denk ik
dus voor als je naar huis komt kleed je maar goed aan
anders kun gelijk in de ziektewet
gr en tot gauw en nog veel plezier
gr betty -
09 Januari 2010 - 15:06
Cobie Pirard:
hallo Corine
Wat een verslag weer. O wat is het leven soms toch onbegrijpelijk. Maar ik lees dat je over 8 dagen weer terug komt. Is dat zo. We wachten weer af.
groetjes van ons allemaal -
10 Januari 2010 - 13:58
Tini:
Hoi Corine!
Wat een mooi verslag!
En wat afwisselend de stilte van de natuur, prachtig ook ik kan daar zo van genieten,en dan het afscheid van dat meisje wat een tegenstellingen maar zo is het leven.Prima dat jij daar zo mee om kunt gaan.
Liefs Tini -
10 Januari 2010 - 19:45
Anja:
Altijd leuk om je resiverslagen weer te lezen. Ik had natuurlijk al veel eerder eens wat moeten typen, maar nog niet echt van gekomen en nu kom je al weer bijna terug. Nog de allerbeste wensen en ik hoor je snel weer. Ik ben zelf van 16-24 jan. in China, maar ik bel je erna wel. Bereid je maar voor op het winters weer hier aan deze kant...brrrr.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
