Heftig weekje

Heerlijk relaxed vanaf het strand zal ik weer eens een verslag maken van een hele pittige week. Een week van verdriet, maar ook mooie momenten en de gedachte ik kwam hier niet voor maar het goed dat ik er wel was…
Een hoop vraagtekens voor jullie die niet mijn Facebook lezen en dus zal ik wat gaan beschrijven.
Zaterdag kwam ik na een bijna gemist vliegtuig in Mumbai om 6.10 uur op Prithi. Na een snel kopje thee en wat paaschocolade in de koelkast leggen een snel rondje over Prithi en tijdens het hoi zeggen maar meteen een kind aangekleed en een ander eten gegeven en met de thee rond gegaan. Inmiddels ook al afspraak gemaakt om Davith zijn haren te knippen, inmiddels een traditie!
Ik had inmiddels van veel mensen ook thuis al begrepen dat Thilika, de vrouw van de oprichter ( en moeder van Pieter) in het ziekenhuis lag en het enige wat ze zeiden, Thilika no good…. Dus het verbaasde mij niet dat ik om 9 uur bij de koffie een geschrokken Pieter aan trof die bij zijn moeder op de IC was gaan kijken ( hij was ook net een paar uur terug van vakantie). Een pittig gesprek over hoe en wat. Ze was gevallen op de badkamer, had een bloeding die teveel druk gaf op hoofd, operatie achter de rug een week eerder, hartfalen en nu aan beademing en vocht achter de longen. Al met al niet rooskleurig dus….
Na de koffie overal en nergens geholpen en in de middag op bezoek bij suduammi, de oma van Niwanthi. En het was fijn om de hele familie weer te zien en bij te kletsen.
De eerste dag was dus al snel voorbij en ik weer thuis!
Zondag kwam Manon, we dronken thee bij Jennifer (mijn kleine Sri Lankaanse zusje) en zouden in de avond bij Pieter en Katherine wat drinken. Dit belde hij af vanwege toestand van zijn moeder en de familie die kwam om te kijken naar haar.
Dus er met zijn tweetjes leuke avond van gemaakt. Op maandag in de keuken geholpen, allerlei mails gestuurd en gebeld voor sponsoring en gekeken wat er nodig was. In de avond koffie met Pieter en Katherine. Wederom een pittig avondje omdat er nu ook nog een longontsteking bij was gekomen. Angst voor het ergste en vraag wat is het beste voor Thilika? Alleen het is Sri Lanka en dus niet zoveel opties als bij ons. Mijn gevoel zei dit loopt niet goed af en mijn gevoel laat me niet vaak in de steek. Met Pieter besproken dat hij niet meer kon doen dan bij zijn stervende moeder te zijn. Helaas mag je hier niet bij je moeder blijven als ze op IC ligt en zijn verdriet en angst waren dus vooral dat ze alleen zou sterven. Besloten om toch toestemming te vragen er steeds te mogen zijn omdat er verder niemand op IC lag.
Dinsdag ben ik spullen gaan kopen voor Prithi en helaas werd mijn gevoel bevestigd en is Thilika overleden. Bij thuiskomst ben ik kind van Pieter en Katherine uit school gaan halen en ik zou niets zeggen, maar ze wist genoeg toen ze de witte vlaggen in de straat zag hangen en wilde niet uit de tuktuk…
In de middag haar wat afgeleid met een spelletje zodat de familie dingen kon regelen en in de avond naar het huis gegaan. Het lichaam (zo benoemen ze het hier zou worden thuis gebracht).Dit moest laat omdat het dinsdag was en dat net als de vrijdag binnen het boeddhisme geen goede dag is.
Toen Thilika kwam was het een grote verdrietige boel met een hele hoop heftige reacties zoals huilen, gillen etc. Alleen dat maakte al dat ik ook wel kon huilen en dan heb ik het nog niet over de familie, die ik ook beschouw als mijn Sri Lankaanse familie…
Her en der wat mensen getroost en daarna aan de slag want iemand overleden betekent zeven dagen lang 24 uur per dag alle deuren open om de ziel buiten te laten, altijd iemand wakker, eten en drinken en 24 uur per dag mensen die komen kijken. En laten die mensen nu vooral in de nacht komen….
Ik heb dus heel veel kopjes Nescafé gemaakt en uitgedeeld en om 1 uur stond ik brood te smeren om later in de nacht te serveren. Toen ik uiteindelijk om 2.30 uur naar bed ging werd mij gevraagd om in de ochtend weer te helpen in de keuken zodat anderen konden gaan slapen en zo stond ik dus om 5.30 uur chili’s te snijden…
Verder aan mij de eervolle taak om andere vrijwilligers aan te sturen en directe problemen op te lossen zodat de familie bezig kon zijn met haar eigen verdriet.
De tweede dag was ongeveer van hetzelfde en de dag van de begrafenis was wederom een belevenis.
Net voor het sluiten van de kist namen de nangi’s en akka’s afscheid van Thilika en dat ging er op zijn zachts gezegd niet rustig aan toe. Toen daadwerkelijk de deksel op de kist zou gaan, gingen er enkele dwars overheen liggen en proberen de deksel tegen te houdende een hoop geschreeuw en gekrijs. Dus dat werd mensen weg halen zodat de kist wel dicht kon. Het drama is eigenlijk niet te beschrijven… voor de rest was er een dienst door de monniken en hebben we het na een kwartier voor gezien gehouden. Ik had het plan opgevat om alle kindjes uit bed ( middagslaap) te halen en een erehaag te maken langs de weg. Dit was bij een temperatuur van 38 graden een zeer zweetvol maar mooi gebaar. De rest van de middag met de vrijwilligers voor de kids gezorgd zodat iedereen die wilde verder mee kon naar de crematie.
Na het werk was iedereen weer terug en was er weer eten en de hele avond nog bezoek. Wel meteen een veel meer ontspannen sfeer en niet iedereen meer in witte kleding.
Vrijdag alles rondom het huis zoveel mogelijk opgeruimd en gepoetst zodat zondag de monniken nog een keer kunnen komen. Maar daar ben ik niet bij geweest, ik ben zaterdagochtend heerlijk naar het strand vertrokken en ga morgen (woensdag) weer terug naar Prithi. Ik heb nog even getwijfeld, maar ik kwam voor Prithi en Manon en dus voor mezelf gekozen.
In het weekend was het heerlijk relaxed met vieren (Manons zus en mijn Sri Lankaanse zusje) waren er ook en daarna nog voor mezelf strand en hier in het zuiden shoppen voor Prithi.
Ik vermaak me prima, de tijd gaat veel te snel en mijn laatste verslag zal dan waarschijnlijk ook van het vliegveld gaan komen….

Zonnige kus vanuit een donder en bliksemend noodweer in Unawatuna,

Een emotioneel weer bijgekomen Corine