Wereld van verschil....

Een mooi huis, een huis getroffen door de tsunami, een houten hutje en een tent.... Vandaag maakte ik sinds de tsunami voor de derde keer de treinreis vanuit het zuiden naar Colombo. Over het bewuste sppor waarvan iedereen zich misschien nog de beelden kan herinneren, de trein die getroffen was en als monument was blijven staan, de huisjes tussen het strand en het spoor, allemaal verwoest en vele mensen getroffen. De vissers onthand, ze kregen geen bijdrage van de overheid omdat daar waar een huis stond niets meer gebouwd mocht worden. Te gevaarlijk, te dichtbij zee, maar de zee.....hun werk.
Jaren hebben er op deze plek mensen in een tent gewoond, tussen de wrakstukken van hun verwoeste huizen..Vanmiddag kwam ik er weer langs en de wrakstukken lagen er nog steeds, alleen nu niet meer met tenten ertussen, maar hele wijkjes zijn er opgebouwd, vaak houten huisjes, soms met een stenen muur. De muur die ooit iemand anders huis was. Het gaf me een heel gek gevoel die huisjes, Ze staan bijna in zee en aan de andere kant bijna op het spoor. Een golf en dan... Je moet er niet aan denken... Ik herinnerde me ineens weer dat moment van de man die mij vertelde dat hij toen hij terug kwam van de tempel hij iets op straat in de modder zag liggen en dacht, dat heb ik ook thuis, maar toen hij thuis kwam had hij geen huis, het waren zijn spullen. Op zulke momenten weet je niet wat je tegen de goede man moet zeggen en nu wist ik niet goed wat ik van de bewoners van deze hutjes moest denken, vond ik ze stoer, moedig juist dom, maar hebben ze geen andere keuze? De kinderen die er speelden, hebben geen besef wat op die plek is gebeurd, ze zijn allemaal geboren na de tsunami.. Mijn enige gedachte en wens voor de toekomst is, laten we hopen dat het gewoon nooit meer gebeurt en deze kinderen onbezorgd oud volwassen mogen worden...

Ik was vanmiddag zo onder de indruk, dat ik daarom hier mijn verhaal mee begon. Ik dacht dat ik in de land de indrukken al wel had gehad.... Toch zijn er de laatste jaren hier wel meer dingen aan het veranderen zodat ze wat meer gaan mee tellen in de werled. Sri Lanka maakt een inhaalslag, ze hebben een highway en er zijn al allerlei voorbereidingen getroffen om deze verder uit te bouwen, grote winkelketens zitten nu ook in kleinere plaatsen en de supermarkten verrijzen tussen de kleine shopjes. Een groot contrast een supermarkt of een shopje, is het nou beter of niet, Met de kennis die ik heb vraag ik me dan af..kennen mensen elkaar hier straks ook niet meer, is er geen bakker of slager meer op de hoek waar je elkaar tegen komt en je het nieuws uit de buurt hoort...De vraag blijft, is de modernisering een vooruitgang of een sociale achteruitgang?

Nu genoeg filosofich geklets, mijn afgelopen dagen..
Zaterdag aangekomen en sindsdien alleen maar op pad geweest, verjaardagsfeestje, dagje electriciteit regelen voor iemands huis, naar Manon en rondcrossen op de scooter. Nog niet eens tijd gehad om Davids haar te knippen...
Dat op de scooter met Manon was een nieuwe ervaring en dus heb ik daardoor weer nieuwe dingen gezien, wat is het toch een mooi land!
De elctriciteit regelen was een verhaal apart, vrienden van me hebben een stuk grond gekocht en daar wordt een klein huisje op gebouwd. Natuurlijk heb je dan stroom nodig, dus je zou zegeen een telefoontje naar de e-company en geregeld, maar niets was minder waar, eerst kantoor één om te betalen (aan de andere kant van de straat bij de kassier) en te tekenen en dan naar een kantoor 15 kilometer verderop om weer een handtekening te zetten en een papier te halen om vervolgens weer terug te gaan naar kantoor één om daar het papier en nog meer geld in te leveren. Al met al drie uur mee bezig geweest.
Gisteren ben ik bij Manon geweest en heb gebruik gemaakt van de nieuwe highway, het zuiden komt zo een stuk dichterbij en hier kan ik zelfs autorijden. Dus een echte vooruitgang wat mij betreft. Bij Manon mee gekeken naar de special education unit in Boosa en met name naar de mensen uit de Verenigde arabische Emiraten die probeerde te schilderen.. Probeerden, want volgens mij hadden de meeste van hen nog nooit een kwast gezien en als je de bijnaam Princess hebt... Ze kwamen met goede bedoelingen om te helpen, maar vogens mij ging het er vooral om dat andere in hun land kunnen zien hoe goed ze wel niet zijn. Heel de dag alles op de foto en echt waar, Japanners zijn er niet bij.
Maar hoe kan het ook als je geen besef hebt van geld en je thuis alles krijgt en op je 17e beschikt over een auto met chauffeur, Waar ik blij ben dat ik tussen mijn activiteiten blij ben dat ik heerlijk aan een tropisch strand met mijn voeten in het zand mag lunchen, zitten zij te miepen over de locatie.. En misschien had ik ze mee moeten nemen in die trein, maar dat kon niet, want het waren niet mijn gasten en ze waren vast al aan het jetskiën op de zee.
Bij Manon heb ik verder gekeken naar het kinderdagverblijf en wat ik er volgende week kan gaan doen. Het wordt zoals het er nu uitziet, het maken van een leuke lees- en poppenhoek. Misschien ook nog wel het maken van een leuke muurschildering, maar er is een loklale man die dat voor €11,- doet, dus....
Tussendoor nog even heerlijk in de zee gezwommen en lekker gegeten.
Morgen weer vroeg op om naar Cotagala te gaan, ga kijken naar de wasmachines die we gesponsord hebben de laatste keer en ik ben de jury voor de mooiste Wessaklampion. En niet te vergeten heerlijk met de kindjes spelen en kijken wat ik deze keer voor ze kan betekenen.

Lieve groet,
Corine

p.s. John ik vind het geweldig dat je zomaar op het station je t-shirt uittrekt omdat we een cadeautje voor David waren vergeten, hij is er heel trots op.