Matte oyatte kèmeti nehè….

De betekenis van deze titel volgt later in dit verhaal. Eerst verder waar ik was gebleven, bij mijn eerste Singalese les. Ik dacht dat ik het niet zou gaan leren, maar nu na drie lessen gaat het al best aardig. Weer een momentje van trots op mezelf. Ook de akka’s vinden het erg leuk dat ik les heb en zeggen nu helemaal niets in het Engels meer. Ze hangen hele verhalen op en het valt niet altijd mee om het te volgen maar ik doe mijn best en op deze manier gaat het wel het snelst. Ik heb nu drie lessen gehad en al twee dagen tussen het eten geven door gestudeerd en huiswerk gemaakt en ik vind het echt leuk. Ik kan bijna niet wachten op mijn volgende les, maar helaas je raadt het al…. Ik moet wachten tot na Singalees nieuwjaar. Dus ik heb pas donderdag weer mijn volgende les. Afgelopen vrijdag heb ik tijdens het poetsen steeds een nieuw werkwoord geleerd. Ik snap namelijk nu de regels wel, maar moet nog een hoop woorden leren en ze lijken allemaal zo op elkaar. Zo is geven en krijgen maar een letter verschil en of je nu oor of eten zegt het scheelt niet in het schrift alleen in de uitspraak, dus ik wil regelmatig oren in plaats van eten….
Vrijdag dus lekker gepoetst, zodat we zaterdag op tijd konden vertrekken naar het strand in Hikkaduwa (het zuiden). Maar voor ik naar het strand kon, moest ik natuurlijk nog eerst even met de akka’s gaan shoppen in de Kandyshop. Ze moesten nog cadeautjes kopen voor nieuwjaar en zij waren niet de enigen. In de winkel hingen ze met de benen buiten, het leek wel voor niets. Voor mij was het ook bijna zo, een broek voor €3,25 die laat je toch niet hangen? Dus ik heb er nu een leuke broek bij en een die past. Ik had thuis wel alles te heet gewassen, maar na een uurtje aan, loopt het toch weer uit en zakt hij weer af.
Zaterdagochtend op tijd vertrokken met de trein naar Hikaduwa, waar we om 12 uur heerlijk aan het strand lagen. Ik was samen met Rozemarie en Corrina (duitse vrijwilliger) en de enige dillemma’s die we zaterdag en zondag hebben gehad is of we zouden gaan liggen aan het strand, winkeltjes zouden kijken of toch maar eerst iets zouden eten. Al met al een heel zwaar weekend dus…
Vandaag (maandag) om zes uur aan de slag omdat iedereen ongeveer naar huis is en er dus veel te weinig begeleiding is. Best gek, ik stond vanochtend op een groep waar ik nog nooit had gestaan en met mensen die echt geen woord engels spreken. Maar het was gezellig en met wat handen voeten en een kind dat wel engels kan, kom je een heel eind. In de loop van de ochtend nog even op pad geweest naar de timmerman omdat het in mijn kamer net zo hard regent als daar buiten. Helaas was hij niet thuis en ik hoop maar dat het dus de komende dag niet zo hard meer gaat regenen….
Vanmiddag samen met Rozemarie en twee japanse vrijwilligers op de babygroep gestaan. Best leuk, die Jappanners spreken niet meer Engels dat Sank you en Sorry en ze spreken ook geen Singalees, dus dat is fijn als je ze wilt uitleggen dat er geen nieuwe sonde ingebracht hoeft te worden omdat we aan het oefenen zijn met gewoon eten en drinken. Ze vonden het geloof ik maar niks en lijken een beetje boos op Rozemarie en mij, maar als dit Methma ten goede komt, kan me dat niet zo heel veel schelen. Ze heeft vanavond al twintig hapjes vast voeding gegeten en al wel 200 mililiter melk gedronken. We zijn dus apetrots op haar en hebben het idee dat ze het zelf ook wel leuk vindt. Als ze zo door gaat kan ze misschien ook eens gaan groeien, ze is namelijk al drie en weegt nog maar een kilo of zes.
O,ja ik zou de titel nog even verklaren: Ik vind je niet leuk! In debus terug van Hikkaduwa was er een vervelende kerel en toen ik dit in het singalees tegen hem zei, ging hij meteen weg. Dus best handig om de taal te spreken.
Op het ogenblik heb ik geen internetverbinding, maar hoop dat dit morgen hersteld is, waardoor ik dit verhaal kan plaatsen en wat foto’s om jullie jaloers te maken met weer om in een bikini aan het strand te liggen.
Nu moet ik nog even wachten tot Dinushi in slaap valt, die ligt namelijk al ruim een uur bij mij op bed te huilen omdat Pushpa en Nirosha weg zijn en dat de mensen zijn die een enorme afhankelijkheidsrelatie met haar hebben gecreeërd. Ze ligt nu aan het voeteneinde van mijn bed en ik negeer haar, maar ze houdt het aardig vol geloof ik. Dat deed ze echter vanmiddag ook met eten toen ze haar mond stijf dicht hield als we haar een hapje wilde geven. Echter toen ik haar negeerde, begon ze wel te eten. Consequent zijn wil wel eens helpen, alleen is niet iedereen (lees niemand) dat hier. Zodra je wegloopt gaat er iemand anders heen en weg is je methodiek. Maar nu ben ik de enige, dus ik hoop dat ze slaapt voor Pushpa terug is, dan zijn we toch weer een stapje verder gekomen vandaag.
Ik ga nu stoppen, maar niet nadat ik nog even aan jullie verteld heb dat ik aan het eind van deze maand voor een dag of zes naar India ga. Ik heb besloten om toch maar naar Dehli, Jaipur en Agra te gaan. Ik ga dus deze keer de Taj Mahal bezoeken en ik heb er heel veel zin in. Voor degene die het een eng idee vonden dat ik alleen zou gaan, Corrina gaat met me mee. Ze is best aardig, niet heel slim, maar twee weten altijd meer dan één en het is vast gezellig. Ook mijn trip voor het laatste weekend ligt zo goed als vast, dan ga ik naar het Oosten van Sri Lanka. Nu alleen nog zien dat ik in het Noorden ga komen in Jaffna (het voormalig Tamilgebied).
Dus jullie zien ook aardig wat dingen voor mezelf gepland, zoals nu slapen, want inmiddels doet mijn huilkindje dat ook… Geduld is een schone zaak, het heeft maar twee uur geduurd. Mijn oren huilen geloof ik nog wat na, maar ik heb gewonnen!!!!

Een consequente Corine