Alweer een week hier..

Alweer een week hier en nog niets geschreven.. Na het laatste stuk van de vlucht in de business class te hebben doorgebracht, redelijk uitgerust aangekomen op Prithi. Op mijn weg van vliegveld naar het tehuis weer allerlei stops onderweg, maar met een gezellige volle auto dan echt naar mijn tweede thuis.
Binnen vijf minuten (nieuw record) al aan het werk met het rondbrengen van thee en het vouwen van een enorme berg was. En iedereen maar in het singalese tegen me praten. Ik heb altijd wel een dagje nodig om te kunnen schakelen en het allemaal weer te begrijpen, maar met ja en ooh kom je toch heel eind.
In het weekend heb ik vooral op de groepen geholpen, wat vrienden bezocht en even een uurtje gezwommen. Op Prithi heb ik spullen uitgedeeld zoals washandjes, luiers, spelden en rubber handschoenen, waar je mensen niet blij mee kunt maken... Ook een speciaal moment, David kreeg weer t-shirts van John en het magazine met daarin zijn foto, je kunt je op de hele wereld geen trotsere man met een grotere glimlach voorstellen dan David op dat moment; kreeg er helemaal kippenvel van. David vroeg ook meteen weer of ik zijn haar kon knippen en daar ben ik vandaag al aan toe gekomen, gelukkig komt het hier niet op een dag..
Op zondag met de tuk tuk naar het station om naar Manon te gaan. De chauffeur is een vriend van me en ik heb in 2010 zijn verzekering betaald en daardoor nu steeds problemen met het afrekenen van mijn ritjes, hij wil mij steeds wegbrengen om te bedanken. Hem nu nog maar weer eens duidelijk gemaakt dat dit niet nodig is en hem dus gewoon geld gegeven. Op een heel druk station kwamen er twee toeristen naar me toe met de vraag of ik ze kon helpen een plaats in de trein te vinden, maar aangezien de trein bomvol zou zitten hen uitgelegd hoe het hier werkt en vervolgens mijn eigen plaats veroverd. Even was ik bang dat ik moest staan, maar gelukkig was er een man die mij op het perron had gezien en een plaatsje had vrij gehouden voor mij. Ik had met hem gepraat en hij had gevraagd waarom ik een enkelbrace droeg. Gelukkig had hij hieruit opgemaakt dat ik geen twee uur in een volle trein zou kunnen staan en ik was hier heel blij om. Wat een beetje de taal spreken al niet extra voor je doet.
In Galle aangekomen weer met de tuk tuk en een chauffeur die vroeg of ik wilde leren tuk tuk rijden, leek me heel leuk, maar toen hij meteen daarop vroeg of ik getrouwd was en mijn man thuis was...maar van het voorstel afgezien omdat ik hem niet helemaal verstond, maar zijn tekst kwam neer op dat je dan ook wel vreemd kunt gaan.. dus geen tuk tuk rijden voor mij.
'S avonds heerlijk samen met Manon op het strand gegeten en op maandag op pad naar Metta Daycare center. Een leuk project en voor hen ook wat educatief speelgoed meegenomen. De twee poppen die ik aan hen gaf zorgde voor ontroering bij mij, het was zo leuk om te zien hoe leuk de kinderen dat vonden en meteen aan het spelen sloegen ook met de duplo en de boekjes. Voor je het weet is er dan eigenlijk zo weer een ochtend voorbij en in de middag geluncht in Fort. Dat is een gedeelte van Galle waar we tijdens de VOC ook als Nederlanders waren en net het openlucht museum, maar dan in gebruik. In de middag nog wat regeldingen voor Manon en weer een dag voorbij. Dinsdag samen naar Boossa geweest een school met een special education class en ook hier zag ik veel vooruitgang vergeleken met Mei. Samen met een van de dove jongens zijn gebarentaal geoefend en tekeningen bewonderd van een andere jongen. Een talent!
Na eigenlijk een beperkte on the way lunch heb ik laatste deel van de middag niksend op strand doorgebracht terwijl Manon verder ging werken op kantoor. Helaas voor mij regen en dus lekker gelezen en wel even in zee gezwommen.
In de ochtend daarna op pad geweest voor een slaapplaats voor komend weekend, wij niets gevonden, een ander wel dus ook slapen in de tempel. Maar meer over het weekend a.s maandag.
In de bus op weg terug kwam een man van een jaar of 25 naast me zitten, ik dacht dat hij sliep omdat hij nogal scheef zat in mijn richting, maar toen ik even mijn ogen dicht deed voelde ik ineens een hand op mijn bovenbeen richting mijn lies. Ik zei hallo en gaf hem een elleboogstoot die hij zeker vandaag ook nog zou voelen en de rest van de bus keek om wat er gebeurde. Als een Sri Lankaan rood kon worden dan was hij dat zeker geweest. Het laatste stuk van de rit zat hij dus keurig rechtop. Soms tref je het tijden niet dat ze iets bij je proberen en dan twee keer in drie dagen, maar mij krijgen ze niet kleine ielige geniepige mannetjes, want dat zijn het meestal.
Vandaag een dagje Prithi, kletsen met vrienden en een supergezellige middag gehad. Nu mijn spullen pakken om morgen op trip te gaan met de kinderen van Cotagala en Asokapura. Dat was mijn grote doel voor deze keer en morgen is het zover. Ik ga met de trein omdat deze acht uur durende reis een van de mooiste van Sri Lanka is en ontmoet mijn 80 vrienden in Bandarawela bij de tempel. We slapen daar op de grond, maar ik heb een luchtbedje bij me en ik zal ervaren hoe het is om drie nachten naast een tempel te slapen...Neem maar netjes driekwart broeken meenemen, zal wel veel bidden worden, maar is weleens goed voor me. Jullie zullen het merken en de volgende keer vast een lang verslag met leuke foto's.

Met een Valentijnsgroet,

Corine