Emotioneel en enorm voldaan!

Ik zou hier nu een verslag moeten maken over een super weekend, maar merk dat het me moeite kost om te bedenken wat ik zal schrijven. Het was een onvergetelijke ervaring en dat was het niet alleen voor mij!
Vrijdag ben ik met de trein vanaf Colombo vertrokken voor een acht uur durende reis naar Bandarawela waar ik de kids van Cotagala en Asokapura zou ontmoeten. Deze treinreis zou prachtig moeten zijn, maar in mijn acht eerdere keren had ik hem nog niet gemaakt, dus nu besloten om mezelf dat eens cadeau te doen. Onderweg kom je echt door hele mooie gebieden en midden door de theeplantages echt prachtig. Terwijl ik genoot van mijn reis werd ik op de hoogte gehouden van wat de kinderen aan het doen waren, waarbij het spelen in een grote speeltuin een van hun hoogtepunten van de dag was.aangekomen op mijn plaats van bestemming ben ik naar de tempel gelopen waar we zouden gaan slapen, maar kon ik mijn 75 vriendjes en vriendinnetjes niet vinden. Zo'n grote groep kun je toch niet over het hoofd zien en toen ik hen belde bleek dat ze er ook bijna aankwamen. Bijna is een ruim begrip in Sri Lanka, maar het bleek binnen twee minuten al te zijn. De kids en begeleiding kwamen uit de twee bussen en dat was eerst heel veel knuffels uitdelen en handjes geven. Vervolgens hebben we met zijn allen de bus uitgeruimd en terwijl ik mee aardappels schilde, gingen de kindjes zich alvast wassen en hun pyjama's aan doen. Ze zagen er allemaal heel leuk uit in hun speciaal voor als ik ergens ga logeren pyjama. We hebben vervolgens de matjes op de grond gelegd en de lakens en om 21.30 uur was het eten klaar. Na het eten tandenpoetsen en op naar hun matje, wat volgens mij best fris was, want ik had het op mijn luchtbed en in mijn zomerslaapzak al beetje fris. Na het eten ben ik me ook gaan wassen; wat een gedoe met zo'n laken om zodat niemand iets ziet, en nog even plassen op een Sri Lanka toilet (net als Frans toilet). Trouwens er was mij bij aankomst al gezegd dat er een probleem was omdat ze geen wc voor mij hadden en dat ik als ik een goed toilet wilde naar de supermarkt in het centrum kon gaan voor het slapen, dit leek mij wat overdreven en mee gaan met hen is mee gaan met hen dus gewoon accepteren wat er is.
Rond 0.30 uur waren we als begeleiding ook zover om te gaan slapen. Rond 4 uur waren de eerste kinderen alweer wakker en waren ze in de keuken het ontbijt en de lunch aan het voorbereiden, dus uiteindelijk niet zoveel meer geslapen. Ik had aangeboden om te helpen met koken, maar dit mocht niet en moet eerlijk zeggen dat ik hun nee deze keer graag accepteerde.
Na het ontbijt alle spullen weer in de bus en op weg naar Kataragama, maar niet zonder heel veel stops, want als je op trip gaat eens in de 5 jaar, dan moet je wel alles zien... Grappig was dat heel veel plaatsen waar we stopte ik al eerder had bezocht en hen kon vertellen wat de verhalen erachter waren, een beetje de omgekeerde wereld, maar voor iedereen grappig. We stopten bij een waterval en hebben daar met onze grote gasbrander thee gezet en twee Sri Lankaanse (voor ons vreemde) mannen, besloten op ijs te trakteren. Een ijsje eten valt niet mee als het heel warm is en wordt best een kleverige boel, dus nog even lekker handen en snoeten poetsen in de waterval. Bij de volgende waterval was het tijd voor de lunch en kwamen de grote pannen uit de bus. Helaas ging het regenen, maar niet getreurd onder een groot zeil kun je ook rijst opscheppen en dan rennen met je bordje naar de bus. Prima idee, alleen jammer dat ik de grootste was en in het midden als tentpaal mocht dienen, niet echt natuurlijk maar wel als enige witte in een groep Sri Lankanen op een plaats waar veel toeristen komen.... Ik denk dat ik op heel wat vakantiekiekjes sta en ik bekijk toeristen nu nog anders, zo ongegeneerd alsof ik een attractie was.. Wijzelf hebben ons uiteindelijk al lopen onder het zeil verplaatst naar een klein shopje aan de overkant van de weg en hier ons eten opgegeten. En in ruil daarvoor vraag je natuurlijk bakjes aan de mevrouw van de shop en geef je haar ook te eten en koop je fruit bij haar. Alles weer ingepakt en op weg naar de volgende plek, waarbij ik nu bedenk dat ik vergeet te vertellen dat we in de ochtend ook nog op het treinstation zijn gaan kijken. Op de eerste plaats omdat de kinderen in een gebied wonen zonder treinen en in de tweede plaats omdat deze trein door een berg heen gaat en een speciale loop om de berg maakt. Dat leverde veel vrolijke gezichten en gejoel op.
Laat in de avond kwamen we bij de volgende tempel en hadden we om 23 uur ons diner klaar. De slaapzalen waren eigenlijk te klein en er klopte iets niet met slaapplaatsen, dus vier kinderen dwars in bed en begeleiding in een andere kamer. Ik dacht eerlijk gezegd dat dit mijn geluk was omdat de zaal van de kinderen enorm stonk, maar onze kamer was zeker niet minder. Wel goed geslapen met mijn luchtbed op bed en in de ochtend wederom veel bekijks nu van het Sri Lankaanse leger wat ook bij de tempel was.
Na het ontbijt met de kids naar de Kataragamatempel, een van de grootse in Sri Lanka om te bidden en te offeren. Een mooie ervaring en er is ook gebeden voor iedereen in Nederland die de trip heeft mogelijk gemaakt. Na dit bidden ga je fruit en geld offeren en deel je het fruit wat na de offering nog in je mandje ligt. Met 75 mensen waarvan ongeveer 60 met een beperking heb je veel bekijks en krijg je dus ook veel. Grappig is dat de kinderen net als bij ons niet een echte grens hebben en omdat de rest van de staf nog naar een ander bidritueel was, een beetje afgeremd. Sommige schrokten zo een halve ananas naar binnen. Ook kwam er een echtpaar, weer Sri Lankaans, naar ons toe en heeft ons op broodjes getrakteerd, wederom veel blanke toeristen, maar die maken vooral foto's van je en eten hun fruit zelf op...
Na de tempel weer allerlei stops onderweg en speciaal veel tempels, op een bepaald moment heb ik er een overgeslagen omdat mijn enkel het niet meer toe stond om nog langer op blote voeten te lopen... Gezellig met de buschauffeurs gekletst en zo weer want nieuwe woorden geleerd.
Na de lunch bij die tempel weer in de bus en langs de buitenkant van het national park, waar we een krokodil zagen en een olifant op weg naar volgende slaapplaats. Ik had het idee dat het een late avond zou gaan worden en dat zou later waarheid worden. We zouden stoppen bij de Blowhole, een rots met een gat erin waar water doorspuit, maar dat bleek veel te donker. Voor mij een teleurstelling omdat ik al twee keer eerder te laat daar was... Om deze reden en omdat het al acht uur was, we nog twee uur moesten rijden en nog moesten koken besloten om bij een tempel daar te gaan slapen en de volgende ochtend te gaan kijken. De luxe bij deze tempel was helemaal ver te zoeken, een toilet, oud klaslokaal met een lamp en een buitendouche en enorm heet. Maar bij gebrek aan meer, toch hier maar voor gekozen. Voor de begeleiding werden tafeltjes aan elkaar geschoven waarop we konden slapen zodat we nog iets frisse lucht van buiten konden vangen en de kids in de hitte op de grond. De stap van me schuldig voelen hierover ben ik al voorbij al ben ik van het type dat zelf op de grond zou gaan liggen, maar ja dat is not done hier.
Bij alle tempels had ik nogal bekijks van de jonge monniken, een witte die in hun tempel komt slapen heel interessant dus ook daar weer meer Singhalese geleerd. En ze verbaasd met mijn luchtbed, dat luchtbed lijkt wel een wonder! Ik ben in ieder geval erg blij dat ik het heb meegenomen en ik geloof mijn vrienden ook, anders hadden zij zich nog meer opgelaten gevoeld over mijn slaapplaats dan ik nu. De kindjes vonden het ook wel spannend en hebben hem allemaal wel uitgeprobeerd.
We aten pas om 23.30 uur en moesten toen nog wachten tot alle mannen uit onze zaal weg waren voordat we konden gaan slapen. Helaas om 3.30 uur was ik alweer wakker van de geluiden die de potten en pannen maakte. Weer mocht ik niet helpen en dus maar weer in mijn bed gelegen totdat de rest om 5.30 uur ook op stond.
Maandag ging dus weer een van mijn wensen in vervulling, het zien van de Blowhole. Harris (baas van tehuis) zei mij dat het speciaal was voor Madam Corine omdat ik hem nu al drie keer niet had kunnen zien. Ik ging me bijna schuldig voelen maar toen ik zei dat de kindjes het toch ook leuk zouden vinden zei hij natuurlijk!
Het was een hele klim om er te komen, maar het was de moeite waard, leuk om te zien en wederom joelende hele blije kinderen en bij mij een brok in mijn keel...
Onderweg nogmaals een tempel, waar ik weer een leuk gesprekje had met twee monnikjes van 10 en 12 jaar en eindelijk vroegen ze zelf om een foto, dat was wat ik al eerder wilde maar nooit goed durfde. Per slot van rekening ook al zijn ze klein, ze zijn hoger in rang dan ik.. Na de tempel naar het strand, SUPERGAAF! Alle kinderen in de zee en dat terwijl er niet een kan zwemmen, en mijn verantwoordelikheidsgevoel is dan ineens Nederlands merk ik, zij letten ook wel op elkaar, maar iemand redden als je zelf ook niet kan zwemmen, valt niet mee. Gelukkig zijn we met net zoveel mensen weer naar huis gegaan als waar we mee gekomen waren. In de bus op verzoek van hen gebeld met de baas van John omdat zijn bedrijf een enorm aandeel had in de sponsoring. Ik merkte dat het me toen veel moeite kostte om het droog te houden toen ze allemaal thank you riepen en ik hem vertelde hoe blij de kinderen waren.
Voor mij was de afsluiting op de muur in Dutch fort, toepasselijk omdat dit een gebied gebouwd door de Nederlanders tijdens de VOC. Moeilijk om afscheid te nemen, dit was de beste trip ooit die ik in Sri Lanka maakte, een trip om NOOIT te vergeten!
Net werd ik opnieuw gebeld door Harris dat zij vannacht om 1.00 uur thuis waren omdat ze de nieuwe snelweg hadden genomen en ze hier nog drie kwartier hebben gekeken naar auto's die 100 kilometer per uur rijden en de kinderen dat nog nooit hadden gezien. Vandaag hoefden ze niet naar school en kindjes waren laat wakker vertelde hij, ook zij waren erg moe maar voldaan, net als ik.
De titel van dit verslag lijkt me inmiddels wel duidelijk en ik merk dat terwijl ik dit schrijf ik nog wel kan huilen van blijdschap, maar ik denk dat John de gelukkige is die mijn tranen mag delen. Ik ga weer sparen voor een volgende trip over een jaar of twee en dan ga ik niet alleen, ik heb met mijn hand op mijn hart moeten beloven dat John dan ook mee komt. En ik kan je zeggen dat heb ik beloofd, want zeker tijdens zo'n trip besef ik dat de wereld nog mooier is met ons twee!
Dank aan jullie allemaal voor de hulp en hoop jullie een beetje deelgenoot te hebben gemaakt met dit verslag.
Vandaag een dagje strand om bij te komen, maar helaas om twee uur is het begonnen met regenen, dus maar een heerlijke massage laten doen, vond dat ik dat wel verdiend had.

Een zeer vermoeide maar voldane groet!
Corine